Beetje bij beetje is deze Libanese pianist bezig een naam te vestigen in de hedendaagse muziekwereld. Waar hij tot nu toe nog heel vaak voorgesteld wordt als “de oudste zoon van oud-speler Marcel”, is volgens mij het moment nabij dat de fakkel binnen de familie doorgegeven wordt. Rami werd geboren in volle oorlogstijd (1981) in Libanon, was ooit de dood heel nabij, toen een aanslag gepleegd werd aan de voordeur van het café waar hij zat te spelen en het zijn piano was, die hem redde, doordat ze een soort schild vormde en hem beschermde en was zowat voorbestemd om de muziek in te gaan, met een wereldberoemde muzikant als vader en een nationaal bekende zangeres als moeder. Hij kreeg zijn opleiding aan absolute topscholen in Frankrijk, waar zijn familie met hem naartoe gevlucht was, en aan de Juilliard School of Music in New York, speelde met de grootste orkesten en is bij een relatief kleine groep liefhebbers bekend en geliefd omwille van zijn haast fysieke band met de piano, die hij aait en omarmt, maar net zo goed tergt en martelt.

Op deze vijfde soloplaat, die opgenomen werd tussen 2012 en 2018, speelt hij in een kleine vijftig minuten dertien eigen nummers, die een fijn beeld geven van de veelzijdigheid en het technische en muzikale kunnen van de nog altijd jonge man, die op zoek is naar de perfecte harmonie en onbegrensde artistieke vrijheid, zonder dat hij ook maar één concessie doet. Je kunt dat “eigengereid” noemen, al zie ik het liever positief en verkies ik dus de term “vastberaden”. De manier waarop hij de plaat opent met “Genese” is al heel bijzonder: het lijkt alsof hij de pianosnaren voornamelijk rechtstreeks met de handen beroert en slechts af en toe de toetsen gebruikt, al kan ik me daarin natuurlijk vergissen, want in een studio kan je natuurlijk heel veel effecten creëren. “Beautiful Soul” is een zeldzaam nummer waarop Khalife ook zingt en de hang naar bijzondere harmonie is hier heel nadrukkelijk aanwezig. Dit klinkt fragiel en sterk tegelijk en het samenspel tussen stem en piano is gewoon onweerstaanbaar. Ook “Spotlight” is een pareltje, waarin de piano de rol van de stem helemaal overneemt.

Dat is eigenlijk de kern van het hele verhaal: Rami Khalife kan zijn piano laten spreken en zingen en hij doet dat met zodanig veel gevoel voor finesse en diversiteit, dat je deze plaat keer op keer op keer kunt beluisteren, zonder dat ze ook maar één seconde verveelt. Het tweeluik “Resist”, het psychedelisch klinkende “Echoes in Space”, het gezongen titelnummer…het zijn allemaal facetten van de diamant, die de muziek van Rami Khalife blijkt te zijn: veelzijdig, veelkleurig, meerlagig en meertonig. Neem nu het enigszins naar minimal music neigende “Continuum”…dat is het soort nummer waarvoor een niet-componist als ik een paar vingers veil zou hebben. Och, ik raak niet uitgeluisterd: na meer dan tien draaibeurten ontdek ik nog altijd nieuwe dingen en dat maakt deze plaat zo interessant. Wat zeg ik? Interessant? Nee, deze plaat is geweldig ! Einde juni spelen vader en zoon Khalife samen in Antwerpen. Ik hoop voor u dat er nog tickets zijn….

(Dani Heyvaert)